عشق حقيقي..

هرکه در سينه دلي داشت به دلداري داد
دل  نفرين شده ماست که تنهاست هنوز

****
گرچه رفتي زبرم حسرت روي تو دارم
در اين خانه به اميد تو باز است هنوز

**** 

روي سر دري خونه گلاي ياس بهاري

يادته ازم گرفتي گفتي واسه يادگاري

****

لاي دفترت گذاشتي اسمم و زيرش نوشتي

گفتي تا آخر عمرت اونا رو نگه ميداري

****

عمريه رو سر دريمون گل ياس مياد و ميره

اما هيچکي تو دل ما جات و هيچ وقت نمي گيره

****

روزاي رفته رو امروز همه رو مرور مي کردم

از توي اون کوچه بازم دوباره عبور مي کردم

****

 انگاري دل ديگه رفته توي اون کوچه کسي نيست

رو گلاي ياس خونه ديگه اون عطر قبلي نيست

****

عمريه رو سر دريمون گل ياس مياد و ميره

اما هيچکي تو دل ما جات و هيچ وقت نمي گيره

****

بگو تو اين همه سالها مثل من کسي رو ديدي

به کسي عاشقتر از من يه جاي دنيا رسيدي

****

من و کوچه چشم براتيم ما هنوز همبازياتيم

هر جاي دنيا که باشي توي هر رويا باهاتيم
 

عشق اولت

هميشه تو بن بست زندگي،همه بر

ميگردن سراغ عشق اولشون.

اما چه سخته اون روزي كه،عشق اولت

رفته باشه سراغ عشق اولش!!!!

ترس ، نابودگر عشق

کنار خيابون ايستاده بود
تنها ، بدون چتر ،
اشاره کرد مستقيم ...
جلوي پاش ترمز کردم ،
در عقب رو باز کرد و نشست ،
آدماي تنها بهترين مسافرن براي يک راننده تنها ،
- ممنون
- خواهش مي کنم ...
حواسم به برف پاک کناي ماشين بود که يکي در ميون کار مي کردن و قطره هاي بارون که درشت و محکم خودشون مي کوبوندن به شيشه ماشين ،
يک لحظه کوتاه کافي بود که همه چيز منو به هم بريزه ،
و اون لحظه ، لحظه اي بود که چشم هاي من صورتش رو توي آينه ماشين تماشا کرد ،
نفسم حبس شد ، پام ناخودآگاه چسبيد روي ترمز ،
- چيزي شده ؟
چشمامو از نگاهش دزديدم ،
- نه .. ببخشيد ،
خودش بود ، شک نکردم ، خودش بود
بعد از ده سال ، بعد از ده سال .... خودش بود .
با همون چشم هاي درشت آهويي ، با همون دهن کوچيک و لبهاي متعجب ،
با همون دندوناي سفيد و درشت که موقع خنديدنش مي درخشيد و چشمک مي زد ،
خودش بود .
نبضم تند شده بود ، عرق سردي نشست روي تنم ، ديگه حواسم به هيچ چي نبود ،
مي ترسيدم دوباره نگاهش کنم ، مي ترسيدم از تلاقي نگاهم با نگاهش بعد از ده سال نديدن هم ،
دستام و پاهام ديگه به حال خودشون نبودن ،
برف پاک کنا اصلا کار نمي کردن ، بارون بود و بارون ،
پرسيد :
- مسيرتون کجاست ؟
گلوم خشک شده بود ،
سعي کردم چيزي بگم اما نمي شد ، با دست اشاره کردم .. مستقيم .
گفت : من ميرم خيابون بهار ، مسيرتون مي خوره ؟
به آينه نگاه نکردم ، سرمو تکون دادم ،
صداي خودش بود ، صداي قشنگ خودش بود

درد عاشقي

هر نگاه بستگي به احساسي که در آن نهفته است , سنگيني خاص خودش را دار
و نگاهي که گرماي عشق در آن نهفته باشد , بدون انکه احساس کني , تنت را مي سوزاند
اولين بار که سنگيني يک نگاه سوزنده را احساس کرد , يک بعد از ظهر سرد زمستاني بود
مثل هميشه سرش پايين بود و فشار پيچک زرد رنگ تنهايي به اندام کشيده اش , اجازه نمي داد تا سرش را بلند کند
مي فهميد , عميقا مي فهميد که اين نگاه با تمام نگاه هاي قبلي , با همه نگاه هاي آدم هاي ديگرفرق مي کند
ترسيد , از اين ترسيد که تلاقي نگاهش , اين نگاه تازه و داغ را فراري بدهد
همانطور مثل هر روز , طبق يک عادت مداوم تکراري , با چشم هايي رو به پايين , مسير هر روزه ش را, در امتداد مقصد هر روزه , ادامه داد .
در ذهنش زندگي شبيه آدامس بي مزه اي شده بود که طبق اجبار , فقط بايد مي جويدش
تکرار , تکرار و تکرار
سنگيني نگاه تا وقتي که در خونه را بست , تعقيبش کرد
پشتش رابه در چسباند و در سکوت آشناي حياط خانه , به صداي بلند تپيدن قلبش گوش داد
برايش عجيب بود , عجيب و دلچسب....